Η Βουλευτής Β΄ Περιφέρειας Θεσσαλονίκης και Μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ Κωνσταντίνα Αδάμου συμμετείχε την Τετάρτη 02-11-2022, στην κοινή συνεδρίαση των Κοινοβουλευτικών Επιτροπών με θέμα τη συζήτηση αναφορικά με το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Προστασία των Παιδιών από τη Σεξουαλική Κακοποίηση και Εκμετάλλευση 2022-2027.
Η κ. Αδάμου ξεκίνησε την ομιλία της τονίζοντας ότι η συζήτηση διεξάγεται στη σκιά φρικτών αποκαλύψεων περιστατικών σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών και ότι αποτελεί επιτακτική ανάγκη να εγκύψει η Πολιτεία σε αυτό το εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα. Επεσήμανε, μάλιστα, ότι η Κυβέρνηση καθυστέρησε αδικαιολόγητα στην εκπόνηση ενός Σχεδίου Δράσης και πως η δημοσίευσή του τώρα, τη στιγμή δηλαδή που η ειδησεογραφία κατακλύζεται από την σχετική θεματολογία, ενδέχεται να υποκρύπτει μικροπολιτικές σκοπιμότητες.
Σε ό,τι αφορά στο περιεχόμενο του Σχεδίου Δράσης, η κ. Αδάμου σχολίασε το γεγονός ότι τα προβλεπόμενα μέτρα περιορίζονται στην αντιμετώπιση της σεξουαλικής και όχι κάθε μορφής κακοποίησης των παιδιών, ότι απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στο κόστος και τα χρονοδιαγράμματα των δράσεων και ότι δεν προβλέπεται η συνδρομή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων.
Η Βουλευτής επέκρινε την Κυβέρνηση για την υποστελέχωση των κοινωνικών υπηρεσιών, προσθέτοντας πως, αν αυτές λειτουργούσαν σωστότερα, πολλά από τα περιστατικά θα είχαν αποφευχθεί. Έδωσε, μάλιστα, ιδιαίτερη έμφαση στο ότι βασική αιτία θυματοποίησης των παιδιών είναι η ευαλωτότητα των κοινωνικών ομάδων από τις οποίες προέρχονται και προέβλεψε πως, αν η Κυβέρνηση δεν περιορίσει άμεσα το φαινόμενο της φτωχοποίησης, το πρόβλημα θα ενταθεί. Στάθηκε, επίσης, στο ότι η οικονομική ισχύς των δραστών συνεπάγεται συχνά την επιβολή δυσανάλογα ήπιων ποινών.
Κλείνοντας, αναφέρθηκε στην ανάγκη ομοψυχίας, ώστε να μην κακοποιηθεί σεξουαλικά κανένα άλλο παιδί, και ζήτησε συγκεκριμενοποίηση πολλών παραμέτρων του Σχεδίου Δράσης, προκειμένου να είναι ρεαλιστικό και αποτελεσματικό.
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία:
Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε
Συζητάμε σήμερα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την προστασία των παιδιών από σεξουαλικά εγκλήματα, στη σκιά των φρικτών αποκαλύψεων παιδοβιασμού και μαστροπείας ενός κοριτσιού, μόλις 12 ετών, από έναν ευυπόληπτο πολίτη, έναν άνθρωπο «υπεράνω πάσης υποψίας» με εισαγωγικά, που κρυβόταν πίσω από το τρίπτυχο «Πατρίς – Θρησκεία –
Οικογένεια», έναν άνθρωπο που επεδίωκε «υψηλές» κοινωνικές διασυνδέσεις, προκειμένου να κατασκευάζει το ιδανικό προφίλ, για να εξασφαλίζει άλλοθι. Δεν ξέρω αν το Σχέδιο Δράσης έρχεται στην Ολομέλεια της Βουλής, τώρα, υπό την πίεση αυτού και άλλων παρόμοιων τραγικών συμβάντων, τώρα δηλαδή που η κοινή γνώμη είναι συγκλονισμένη, ώστε η Κυβέρνηση να καρπωθεί τα οφέλη από την ανάληψη πρωτοβουλιών για έναν τόσο ευαίσθητο θέμα. Δεν θα ήθελα να πιστεύω κάτι τέτοιο. Πάντως με δεδομένο ότι ο πρωθυπουργός είχε εξαγγείλει το Σχέδιο έναν χρόνο πριν, το ερώτημα είναι για ποιο λόγο δεν ήρθε νωρίτερα προς συζήτηση.
Το σίγουρο είναι ότι η Κυβέρνηση, ακολουθώντας την αδράνεια του ΣΥΡΙΖΑ, άργησε τριάμισι ολόκληρα χρόνια, διάστημα κατά το οποίο – ειδικά την περίοδο της καραντίνας – χιλιάδες παιδιά κακοποιήθηκαν.
Πολλά από αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν, όπως προανέφερε και ο αγαπητός συνάδελφος κ. Καστανίδης, είχαν υλοποιηθεί οι προτάσεις του ΠΑΣΟΚ που υπήρχαν από το 2010!
Και είναι επίσης θλιβερό ότι, αν και σε γενικές γραμμές η Ελλάδα υιοθετεί τις αρχές και τις πρακτικές άλλων ευρωπαϊκών κρατών, επί των ζητημάτων αυτών, είμαστε συγκριτικά λιγότερο αποτελεσματικοί. Μάλιστα, η όποια πρόοδος, σημειώνουμε ως χώρα, κυρίως προς την κατεύθυνση της καταγγελίας των
περιστατικών, οφείλεται κατά βάση στην ευαισθητοποίηση των πολιτών και όχι σε κάποια συντονισμένη προσπάθεια της κυβέρνησης.
Υπό αυτές τις συνθήκες είναι θετικό ότι εκπονείται – έστω και αργά – ένα Σχέδιο Δράσης που στόχο έχει να προστατέψει τα παιδιά. Αξίζει, ωστόσο, να σταθούμε σε αρκετά θολά σημεία του, όσο ο ελάχιστος χρόνος που μας δίνεται το επιτρέπει.
Πρώτον, Γιατί το Σχέδιο περιορίζεται μόνο στη σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών και δεν περιλαμβάνει και κάθε άλλη μορφή κακοποίησής τους; Δεύτερον, Γιατί απουσιάζει από το Σχέδιο οποιαδήποτε αναφορά στο κόστος των δράσεων; Είναι ωραίες οι διακηρύξεις προθέσεων αλλά, αν δεν υπάρχει αναφορά στο κόστος, πώς είναι δυνατόν να γνωρίζουμε σε ποιον βαθμό είναι υλοποιήσιμα τα όσα διακηρύττονται;
Τρίτον, απουσιάζουν τα αυστηρά χρονοδιαγράμματα, κάτι που αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο και άλλων κωλυσιεργιών.
Τέταρτον, δεν αναφέρεται πουθενά στη βάση ποιων εγχώριων μελετών έχουν γίνει οι διάφορες προτάσεις;
Πέμπτον : Γιατί δε συμπεριλαμβάνεται η Τοπική Αυτοδιοίκηση στους φορείς που θα συμβάλλουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος; από τη στιγμή μάλιστα που οι ΟΤΑ διαθέτουν πλήθος δομών για την απασχόληση των παιδιών;
Έκτον: δεν είδα πουθενά στο Σχέδιο Δράσης να συμπεριλαμβάνονται οι Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων ως φορείς που μπορούν να συντελέσουν στην πρόληψη του φαινομένου.
Επιπροσθέτως, κανείς δε διαφωνεί με την αυστηροποίηση των ποινών σε αυτούς που διαπράττουν σεξουαλικά αδικήματα εις βάρος παιδιών. Ωστόσο, στο Σχέδιο Δράσης δε δίνεται ανάλογη βαρύτητα στη χρηματοδότηση και τη στελέχωση των κοινωνικών υπηρεσιών, που έχουν σκοπό την πρόληψη του φαινομένου, παρόλο που αναφέρεται διαρκώς η ανάγκη της πρόληψης. Είναι πραγματικότητα πως ΑΝ οι κοινωνικές υπηρεσίες ήταν επαρκώς στελεχωμένες και λειτουργούσαν σωστά, αρκετά από αυτά τα φρικτά αυτά εγκλήματα θα είχαν προληφθεί…
Τονίζεται, επίσης, κατ’ επανάληψη μέσα στο κείμενο ότι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης είναι συνήθως παιδιά που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες, όπως τα ΑΜΕΑ, τα προσφυγόπουλα, τα παιδιά οικογενειών με χρήστες ουσιών ή τα παιδιά φτωχών οικογενειών. Όσα μαθαίνουμε από τα μέσα ενημέρωσης το επιβεβαιώνουν. Αν, λοιπόν, η κυβέρνηση θέλει πραγματικά να προστατέψει τα παιδιά, οφείλει να αντιμετωπίσει τα οικονομικά προβλήματα που οδηγούν στην κοινωνική περιθωριοποίηση μεγάλης μερίδας του πληθυσμού. Γιατί η ακραία φτωχοποίηση, η οικονομική εξαθλίωση και οι οξύτατες κοινωνικές ανισότητες θα συνεχίσουν, δυστυχώς, να προσφέρουν παιδιά-θύματα σε όποιον νιώθει ισχυρός, σε όποιον νιώθει ότι είναι υπεράνω του νόμου. Και αυτή είναι μια πολύ σημαντική παράμετρος του προβλήματος της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών.
Το ίδιο το Σχέδιο Δράσης (στην Ενότητα Α΄, Παράγραφο 6) αναφέρεται, σε δράστες που καταλήγουν σε δυσανάλογα ελαφριές ποινές, επειδή έχουν την οικονομική δυνατότητα καλύτερης εκπροσώπησης και σε θύματα που μηνύονται μέχρις εξάντλησης από τους θύτες για να αποσύρουν τις αναφορές τους. Ο οικονομικά αδύναμος είναι καταδικασμένος να φοβάται, να ανέχεται και να σιωπά… Ωστόσο, γι’ αυτού του τύπου τις στρεβλώσεις το Σχέδιο Δράσης δεν προβλέπει κάτι. Όπως επίσης, δεν είδαμε να προβλέπονται προσλήψεις κοινωνικών λειτουργών και ψυχολογων ανάλογες με τον πληθυσμό της χώρας μας. Πρέπει να εστιάσουμε περισσότερο στην πρόληψη του φαινομένου και στην πραγματική φροντίδα των κακοποιημένων παιδιών.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι πρέπει να είμαστε όλοι ενωμένοι (κοινωνία – πολιτεία – φορείς) για την αντιμετώπιση ενός τέτοιου φρικτού φαινομένου, ωστόσο, το εν λόγω Σχέδιο Δράσης έχει ανάγκη από συγκεκριμενοποίηση πολλών παραμέτρων του. Μέχρι τότε θα παραμένει ένα συνονθύλευμα γενικόλογων διατυπώσεων. Ένα συνονθύλευμα προτάσεων, μεν, χωρίς όμως ρεαλιστική βάση, δε. Ας διορθωθούν τα σημεία που έχουν επισημανθεί σε όλη τη συνεδρίαση, γιατί το Σχέδιο Δράσης ενάντια στην παιδική σεξουαλική κακοποίηση ΠΡΕΠΕΙ να πετύχει. Πρόκειται για τα παιδιά μας! Οφείλουμε να τα προστατεύουμε!
Ακολουθήστε το ΣυνΔΗΜΟΤΗ:
✅ στο Google News ➡
✅ στο Facebook ➡
✅ στο Instagram ➡
✅ στο twitter ➡
✅ στο pinterest ➡
✅ στο Youtube ➡
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
